برخیز که می‌رود زمستان

بگشای در سرای بستان

نارنج و بنفشه بر طبق نه

منقل بگذار در شبستان

وین پرده بگوی تا به یک بار

زحمت ببرد ز پیش ایوان

برخیز که باد صبح نوروز

در باغچه می‌کند گل افشان

خاموشی بلبلان مشتاق

در موسم گل ندارد امکان

آواز دهل نهان نماند

در زیر گلیم و عشق پنهان

بوی گل بامداد نوروز

و آواز خوش هزاردستان

بس جامه فروختست و دستار

بس خانه که سوختست و دکان

ما را سر دوست بر کنارست

آنک سر دشمنان و سندان

چشمی که به دوست برکند دوست

بر هم ننهد ز تیرباران

سعدی چو به میوه می‌رسد دست

سهلست جفای بوستانبان

هفت سین سفرهای است که ایرانیان هنگام نوروز میآرایند. آنچه که در این سفره قرار میگیرد، باید دارای هفت خصوصیت زیر باشد:

۱- پارسی باشد؛

۲- با بند واژهی «س» آغاز شود؛

۳- ریشه گیاهی داشته باشد؛

۴- خوردنی باشد؛

۵- اسم مرکب نباشد؛

۶- برای بدن سودمند باشد؛

بنابراین هر آنچه که دارای این ویژگیها نباشد – اگر چه با بندواژهی «س» هم آغاز شده باشد – نمیتوان جزء هفت سین به حسابش آورد. در زبان پارسی، تنها هفت چیز هستند که این ویژگیها را دارا هستند:

۱- سیر : به نام و عنوان اهورامزدا

۲- سیب: به نام و عنوان سپندارمذ (اسفند)

۳- سبزی: به نام فرشتهی اردیبهشت

۴- سنجد : به نام فرشتهی خرداد

۵- سرکه: به نام فرشتهی امرداد

۶-  سمنو : به نام فرشتهی شهریور

۷-  سماق: به نام فرشتهی بهمن [۱]

هرچند که در سفرهٔ هفت سین باید به هرحال هفت جزء که با آوای «سین» آغاز میشوند (نمادی از «سپنتا») چیده شود، ولی برای زینت و چیدمان دلپذیرتر سفرهٔ هفت سین، تقریباً همهٔ خانوادههای ایرانی اجزاء دیگری هم در سفره میچینند و در آرایش و رنگامیزی سفره شان نهایت خوش سلیقگی را اعمال میکنند.

آینه و کتابی مقدس در کنار آن هم از اجزائی است که تقریباً در هر سفرهٔ هفت سینی چیده میشود. برخی بر این باورند که سکه که نماد «دارایی» وآب که نماد «پاکی و روشنایی» است بهتر است در کنار هم قرار گیرند و سکه را درون ظرفی از آب سر سفره میگذارند.

در کشورهای مختلف هفت سینهای متفاوتی پهن میشود، سفره هفت سینی که امروزه بیشتر مرسوم است داری هفت مورد از چیزهای مانند:

* سبزه

* سنجد

* سیر

* سماق

* سرکه

* سمنو

* سیب

* سپند (اسفند)